Non-classical presentation of congenital cholesteatoma as cerebrospinal fluid rhinorrhea – Case report and systematic review of the literature

Objective Congenital cholesteatoma (CC) becomes clinically apparent as a cholesteatoma usually during childhood. Nontraumatic otogenic cerebrospinal fluid (CSF) rhinorrhea with an intact tympanic membrane is a very rare symptom. Methods The review of recent literature and case report of the 60-year old patient – a trumpeter presented with nontraumatic otogenic CSF rhinorrhea, intact tympanic membrane on microotoscopy, and besides colorless fluid in right nasal cavity, normal finding on nasal endoscopy examination. Results CSF rhinorrhea was caused by CC in the petrous bone apex. Early diagnosis was facilitated by computed tomography scanning. Complete cholesteatoma removal was accomplished using a middle fossa craniotomy and an open non-radical antromastoidectomy. Conclusion The diagnosis of otogenic cerebrospinal fluid (CSF) rhinorrhea is challenging and it can easily be misdiagnosed. Congenital cholesteatoma is a rare entity. We present a non-classical presentation of CC in an adult male, with a previously unreported symptom of CSF rhinorrhea. Symptomatic improvement occurred after surgical treatment of the disease

High motility group box 1 (HMGB1) protein and its receptor for advanced glycation end products (RAGE) expression in chronic rhinosinusitis without nasal polyps

Introduction. Chronic rhinosinusitis (CRS) affects 14% of the world population. The high motility group box 1 (HMGB1) protein triggers inflammation, cell proliferation and cell survival through its receptor for advanced glycation end products (RAGE) upon release from stressed or necrotic cells. The aim of the study was to analyze the expression and function of HMGB1 and RAGE in CRS, providing more information about HMGB1 signaling pathway in CRS, to determine its potential clinical significance. Material and methods. Thirty-seven patients with CRS and 26 normal controls (NC) were enrolled in this study. Classification of disease severity using the SNOT-20 questionnaire, nasal endoscopy, CT scan, assessment of allergy status, microbiological and cytological analysis was performed in patients. Fresh sinus mucosa samples were obtained and analyzed by immunohistochemistry for HMGB1 and RAGE expression in epithelial cells. ELISA assay was performed to evaluate the concentration of HMGB1 in the patients’ sera. Results. No differences were found in HMGB1 immunoexpression between CRS patients and NC, however there was a highly significant difference in RAGE immunoexpression between both groups. There was a correlation between RAGE expression and number of tissue-infiltrating lymphocytes. Further, RAGE expression positively correlated with disease severity and a positive history for allergies. Conclusions. Interaction of HMGB1 and RAGE might be relevant to CRS pathomechanisms leading to sinus mucosa hyperproliferation. CRS pathogenesis might be especially related to the RAGE overexpression correlated with disease severity and allergy.

Orbital decompression for thyroid eye disease: surgical treatment outcomes in endocrinological assessment

Introduction: Surgical orbital decompression involves removal of one or more orbital bony walls in order to gain space for overgrown muscles and adipose tissue, which results in a reduction in pressure on the eye. This observational study aims to perform an endocrinological assessment of the surgical treatment outcomes of thyroid eye disease (TED) patients before and after orbital decompression. Material &Methods: This retrospective study included 51 TED patients (84 orbits) who underwent endoscopic orbital decompression (EOD) or balanced orbital decompression.The effect of surgical treatment was evaluated via the clinical activity score (CAS), modified NOSPECS and EUGOGO classification. Results: Before orbital decompression, the average CAS index was 3.83+/–1.86 points, whereas the modified NOSPECS score was 3.31+/–0.97 points. After surgical intervention, the values were as follows: 2.07+/–1.84 points for CAS and 2.5+/–0.97 points for modified NOSPECS. The EUGOGO classification before surgery showed that Graves’ orbitopathy (GO) was mild, moderate to severe and sight-threatening in 1%, 25% and 74% of the orbits, respectively. After surgery, GO was determined to be mild, moderate to severe and sight-threatening in 24%, 57% and 19% of the orbits. Statistical analysis was performed using the R 3.6.2 statistical environment. Inference about the statistical reliability of the parameter was made by calculating the mean and the 95% credibility interval (CI). Conclusions: The severity of TED decreased after orbital decompression. The CAS, modified NOSPECS and EUGOGO classification showed a statistically reliable postoperative reduction. The drop in activity of the disease after orbital surgery requires careful follow-up

Speech therapy — a non-pharmacological method to manage difficult-to-treat chronic cough

  Cough is the most common symptom of respiratory diseases. The results of management of chronic cough in adults are still unsatisfactory. Unexplained and difficult-to-treat chronic cough causes significant impairment in patients‘ quality of life. The results of recent studies suggest that speech therapy (speech language intervention) is one of the few methods which are usefull in management of persistent chronic cough. We present a case of a patient with chronic cough due to chronic nonallergic rhinitis and gastroesophageal reflux disease, who had been unsuccessfully treated for 18 years. In the patient speech therapy resulted in a significant decrease of cough severity and improvement of quality of life.

Speech therapy in the management of difficult-to-treat chronic cough — preliminary results

Introduction: The efficacy of management of chronic cough in adults is limited. Speech therapy is one of the few therapeuticmethods which seems to be useful in patients with persistent chronic cough. However, the method has not been available inPoland so far. The aim of the study was to implement speech therapy and assess its efficacy in the management of patients withdifficult-to-treat chronic cough. Material and methods: Patients, who were diagnosed and managed due to difficult-to-treat chronic cough, were enrolled intothe study. Speech therapy was developed on the basis of the technique described by Vertigan. The entire therapy consisted ofeight weekly sessions, each lasting 45 minutes. Before and after speech therapy, cough severity and its impact on the quality oflife was assessed by the Visual Analogue Scale (VAS) and Leicester Cough Questionnaire (LCQ). Additionally, cough challengetest with capsaicin was performed. Results: Eighteen women were enrolled into the study, 15 of them (83%) attended all treatment sessions (median age 66 years,median duration of cough 60 months). There was a significant decrease in cough severity measured by VAS (46 vs 28 mm, p =0.016) after completion of speech therapy. A significant improvement in patients’ quality of life measured by LCQ (10.7 vs 14.6points, p = 0.004) and an increase in the threshold of cough reflex measured by capsaicin challenge were also demonstrated. Conclusions: Speech therapy resulted in a decrease in cough severity and improvement of quality of life of females with refractorychronic cough. Our results support the use of speech therapy as add-on treatment in females with difficult-to-treat cough

Powrót pełnej ostrości wzroku jako główny cel leczenia pacjentów z neuropatią nerwu wzrokowego w przebiegu orbitopatii Gravesa

  Introduction: To evaluate the effectiveness of methylprednisolone (MP) and surgical treatment in achieving complete reversal of dysthyroid optic neuropathy (DON) and predictive factors of this therapy. Material and methods: The group consisted of 10 patients (18 eyes) with DON. The diagnosis of DON was based on at least two criteria from the following: (i) deterioration of visual acuity (VA< 1.0), (ii) loss of colour vision, (iii) optic disc swelling, and/or (iv) signs of DON in magnetic resonance imaging (presence of apical crowding and/or optic nerve stretching). A complete recovery of DON was defined as the normalisation of VA (VA = 1.0), normal colour vision, and reversal of optic disc swelling. A significant improvement was defined as improvement of VA of at least 0.2. The consecutive steps of treatment of DON consisted of: (i) first-line treatment — intravenous MP pulse therapy (3 × 1 g); (ii) second-line treatment — endoscopic intranasal orbital decompression of medial wall; (iii) additional treatment — additional MP therapy and/or surgical decompression. Results: A significant improvement in VA could be achieved in the majority of patients; a complete recovery was noted in 22.2%, 33.3%, and 66.7% of eyes after first-line, second-line, and additional treatment, respectively. Positive predictive factors were: younger age (p = 0.049), shorter duration of DON (p = 0.035), and a higher Graves’ orbitopathy clinical activity score (p = 0.035). Conclusions: By using combination therapy (intravenous MP pulse therapy and surgical decompression), a complete recovery can be achieved in the majority of patients with DON. (Endokrynol Pol 2016; 67 (2): 166–173)    Wstęp: Celem badania była ocena skuteczności leczenia metyloprednizolonem (MP) i leczenia chirurgicznego w uzyskaniu ustąpienia klinicznych cech neuropatii nerwu wzrokowego w przebiegu orbitopatii Gravesa (DON) oraz wskazanie czynników prognostycznych skuteczności terapii DON. Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 10 pacjentów (18 gałek ocznych) z DON. Rozpoznanie DON było stawiane na podstawie spełnienia co najmniej dwóch kryteriów z powyższych: a) pogorszenie ostrości wzroku (VA< 1,0), b) pogorszenie widzenia kolorów, c) obrzęk tarczy nerwu wzrokowego i/lub d) obraz typowy dla DON w badaniu rezonansu magnetycznego (stłoczenie w szczycie oczodołu i/lub naprężenie nerwu wzrokowego). Jako pełną poprawę uznano normalizację VA (VA = 1,0), prawidłowe widzenie barw i brak obrzęku tarczy nerwu wzrokowego. Kolejnymi etapami leczenia DON były: a) leczenie pierwszoplanowe — pulsy MP (3 × 1 g); b) leczenie drugoplanowe — endoskopowa wewnątrznosowa dekompresja ściany przyśrodkowej oczodołu; c) leczenie dodatkowe — podanie dodatkowych pulsów MP i/lub chirurgiczna dekompresja. Wyniki: Znaczącą poprawę VA uzyskano u większości pacjentów. Pełną poprawę stwierdzono w 22,2%, 33,3% i 66,7% gałek ocznych odpowiednio po leczeniu: pierwszoplanowym, drugoplanowym i dodatkowym. Czynnikami pozytywnie korelującymi z osiągnięciem pełnej poprawy były: młodszy wiek (p = 0,049), krótszy czas trwania DON (p = 0,035), wyższa aktywność kliniczna orbitopatii Gravesa (p = 0,035). Wnioski: Zastosowanie złożonej terapii (pulsy MP i chirurgiczna dekompresja) umożliwia osiągnięcie pełnej poprawy u większości pacjentów z DON. (Endokrynol Pol 2016; 67 (2): 166–173)

Terapia mowy w leczeniu przewlekłego, uporczywego kaszlu — wstępne wyniki

WSTĘP: Skuteczność leczenia przewlekłego kaszlu u dorosłych jest ograniczona. Terapia mowy to jedna z niewielu metod leczenia, które wydają się skuteczne u pacjentów z uporczywym, przewlekłym kaszlem. Metoda ta jednak nie była dotychczas dostępna w Polsce. Celem badania było wdrożenie terapii mowy i ocena jej skuteczności w leczeniu pacjentów z przewlekłym, uporczywym kaszlem. MATERIAŁ I METODY: Pacjenci diagnozowani i leczeni z powodu przewlekłego, niepoddającego się leczeniu kaszlu zostali włączeni do badania. Terapię mowy opracowano na podstawie techniki opisanej przez Vertigan i wsp. Składała się z ośmiu 45-minutowych spotkań, odbywających się raz w tygodniu. Przed i po zastosowaniu terapii mowy oceniano nasilenie kaszlu i jego wpływ na jakość życia przy zastosowaniu analogowej skali wizualnej (VAS, visual analogue scale) i kwestionariusza jakości życia przeznaczonego dla chorych z kaszlem (LCQ, Leicester Cough Questionnaire). Dodatkowo wykonywany był test prowokacyjny z kasacyjną oceniający wrażliwość odruchu kaszlu. WYNIKI: Do badania włączono 18 kobiet, ale tylko 15 (83%) z nich wzięło udział we wszystkich sesjach (mediana wieku 66 lat, mediana czasu trwania kaszlu 60 miesięcy). Po zakończeniu terapii mowy stwierdzono istotne zmniejszenie nasilenia kaszlu ocenianego w skali VAS (46 v. 28 mm, p = 0,016), istotną poprawę jakości życia ocenianej w LCQ (10,7 v. 14,6 punktu, p = 0,004) oraz zwiększenie dawki kapsaicyny wywołującej kaszel w teście prowokacji. WNIOSKI: Zastosowanie terapii mowy spowodowało zmniejszenie nasilenia kaszlu i poprawę jakości życia kobiet z przewlekłym, uporczywym kaszlem. Wyniki niniejszego badania wskazują na skuteczność dołączenia terapii mowy do leczenia kobiet z uporczywym, przewlekłym kaszlem.WSTĘP: Skuteczność leczenia przewlekłego kaszlu u dorosłych jest ograniczona. Terapia mowy to jedna z niewielu metod leczenia, które wydają się skuteczne u pacjentów z uporczywym, przewlekłym kaszlem. Metoda ta jednak nie była dotychczas dostępna w Polsce. Celem badania było wdrożenie terapii mowy i ocena jej skuteczności w leczeniu pacjentów z przewlekłym, uporczywym kaszlem. MATERIAŁ I METODY: Pacjenci diagnozowani i leczeni z powodu przewlekłego, niepoddającego się leczeniu kaszlu zostali włączeni do badania. Terapię mowy opracowano na podstawie techniki opisanej przez Vertigan i wsp. Składała się z ośmiu 45-minutowych spotkań, odbywających się raz w tygodniu. Przed i po zastosowaniu terapii mowy oceniano nasilenie kaszlu i jego wpływ na jakość życia przy zastosowaniu analogowej skali wizualnej (VAS, visual analogue scale) i kwestionariusza jakości życia przeznaczonego dla chorych z kaszlem (LCQ, Leicester Cough Questionnaire). Dodatkowo wykonywany był test prowokacyjny z kasacyjną oceniający wrażliwość odruchu kaszlu. WYNIKI: Do badania włączono 18 kobiet, ale tylko 15 (83%) z nich wzięło udział we wszystkich sesjach (mediana wieku 66 lat, mediana czasu trwania kaszlu 60 miesięcy). Po zakończeniu terapii mowy stwierdzono istotne zmniejszenie nasilenia kaszlu ocenianego w skali VAS (46 v. 28 mm, p = 0,016), istotną poprawę jakości życia ocenianej w LCQ (10,7 v. 14,6 punktu, p = 0,004) oraz zwiększenie dawki kapsaicyny wywołującej kaszel w teście prowokacji. WNIOSKI: Zastosowanie terapii mowy spowodowało zmniejszenie nasilenia kaszlu i poprawę jakości życia kobiet z przewlekłym, uporczywym kaszlem. Wyniki niniejszego badania wskazują na skuteczność dołączenia terapii mowy do leczenia kobiet z uporczywym, przewlekłym kaszlem

European Position Paper on Rhinosinusitis and Nasal Polyps 2020

The European Position Paper on Rhinosinusitis and Nasal Polyps 2020 is the update of similar evidence based position papers published in 2005 and 2007 and 2012. The core objective of the EPOS2020 guideline is to provide revised, up-to-date and clear evidence-based recommendations and integrated care pathways in ARS and CRS. EPOS2020 provides an update on the literature published and studies undertaken in the eight years since the EPOS2012 position paper was published and addresses areas not extensively covered in EPOS2012 such as paediatric CRS and sinus surgery. EPOS2020 also involves new stakeholders, including pharmacists and patients, and addresses new target users who have become more involved in the management and treatment of rhinosinusitis since the publication of the last EPOS document, including pharmacists, nurses, specialised care givers and indeed patients themselves, who employ increasing self-management of their condition using over the counter treatments. The document provides suggestions for future research in this area and offers updated guidance for definitions and outcome measurements in research in different settings. EPOS2020 contains chapters on definitions and classification where we have defined a large number of terms and indicated preferred terms. A new classification of CRS into primary and secondary CRS and further division into localized and diffuse disease, based on anatomic distribution is proposed. There are extensive chapters on epidemiology and predisposing factors, inflammatory mechanisms, (differential) diagnosis of facial pain, allergic rhinitis, genetics, cystic fibrosis, aspirin exacerbated respiratory disease, immunodeficiencies, allergic fungal rhinosinusitis and the relationship between upper and lower airways. The chapters on paediatric acute and chronic rhinosinusitis are totally rewritten. All available evidence for the management of acute rhinosinusitis and chronic rhinosinusitis with or without nasal polyps in adults and children is systematically reviewed and integrated care pathways based on the evidence are proposed. Despite considerable increases in the amount of quality publications in recent years, a large number of practical clinical questions remain. It was agreed that the best way to address these was to conduct a Delphi exercise. The results have been integrated into the respective sections. Last but not least, advice for patients and pharmacists and a new list of research needs are included.Peer reviewe

Rola pepsyny w refluksie krtaniowogardłowym

Refluks krtaniowo-gardłowy (laryngopharyngeal reflux; LPR) jest częstym problemem wśród pacjentów laryngologicznych oraz foniatrycznych. Pomimo że LPR to nadprzełykowa postać choroby refluksowej (gastro oesophageal reflux dissease; GERD), w diagnostyce różnicowej te dwa schorzenia warto traktować odrębnie. Zaawansowanie objawów LPR można oceniać na podstawie wywiadu, wykorzystując skalę Belafsky’ego i wsp. (reflux symptom index; RSI). Dodatkowo zmiany w krtani, które powstają w trakcie LPR, mogą być stwierdzane w trakcie laryngoskopii oraz klasyfikowane według skali RFS (reflux finding score; RFS). Jednym z głównych czynników drażniących błonę śluzową w LPR jest pepsyna, która trawi białka. Ponadto upośledza ona funkcje komórek błony śluzowej górnych dróg oddechowych poprzez wpływ na anhydrazę węglanową (CAIII) oraz białko Sep 70. Pepsyna inicjuje powstanie zmian zapalnych w obrębie krtani, nosogardła i jam nosa. Wykorzystanie detekcji pepsyny w wydzielinach z gardła górnego oraz dolnego jest nowym kierunkiem w diagnostyce LPR